I.A.U

       Islamic Azad University- Central Tehran Branch Faculty of Foreign Languages

A Thesis

Submitted to the Department of Postgraduate Studies in Partial Fulfillment of the Requirements for the Degree of M.A.

Title:

           A Deleuzean Study of Samuel Beckett’s Three Plays: Krapp’s Last Tape, Not I, Endgame

Thesis Advisor:

Azita Ariyan

Tehran, Iran

September 2014

(در فایل دانلودی نام نویسنده موجود است)

تکه هایی از متن پایان نامه به عنوان نمونه :

(ممکن است هنگام انتقال از فایل اصلی به داخل سایت بعضی متون به هم بریزد یا بعضی نمادها و اشکال درج نشود ولی در فایل دانلودی همه چیز مرتب و کامل است)

Abstract

The main purpose of this dissertation is to examine Beckett’s three plays Krapp’s Last Tape, Not I, and Endgame in the vein of Gilles Deleuze’s tenets such as becoming, body without organs, smooth space and nomadic character. Deleuze and Guattari’s creation of schizoids has been one of the most controversial projects in during the recent decades in fields such as philosophy, psychology, linguistics and singular modes of art especially cinema. The schizoids create a world of randomness or fortuitous oscillations in which possibility resides everywhere. This chaos, this flow, this body which has lost its organs is able to demolish whatever is in its way; it is however capable of fabricating any new machine by its connection to other machines accessible. The main aim of this thesis is in the first place to investigate the way each individual loses its individuality by becoming and to introduce the main dangers of one constant machinic connection resulting in entropic dullness. In such situations, the lines of flight or deterritorializations provide an exposure by another coherence. Secondly the writer wishes to have a more analytical view on the process of subjectivations produced in each becoming by emphasizing the operation of body without organs.

    Key Words:

Body without Organs, Deterritorialization, Becoming, Identity, Smooth Space, Lines of Flight.

Table of Content:

1. Chapter One: Introduction

1. Chapter Five: Conclusion

Chapter One

1.1 General Background

Samuel Beckett (13 April 1906 – 22 December 1989) is an outstanding Irish avant-garde novelist, playwright, theatre director, and poet, who lived in Paris for most of his adult life and wrote in both English and French. His work offers a bleak, tragicomic outlook on human nature, often coupled with black comedy and gallows humor. Beckett is widely regarded as among the most influential writers of the 20th century. He is considered one of the last modernists. As an inspiration to many later writers, he is also sometimes considered one of the first postmodernists. Furthermore, he is one of the key writers in the “Theatre of the Absurd”. Besides, Beckett’s work has extended the possibility of drama and fiction in unprecedented ways, bringing to the theater and the novel an acute awareness of the absurdity of human existence_ our desperate search for meaning, our individual isolation, and the gulf between our desires and the language in which they find expression. Beckett was awarded Croix de guerre (France), Medaille de Resistence (France), honorary doctorate from Trinity College (1959-Dublin), International Publishers’ Formentor Prize (1961), Foreign Honorary Member of the American Academy of Arts and Sciences (1968), and in 1969 Nobel Prize in Literature “for his writing, which—in new forms for the novel and drama—in the destitution of modern man acquires its elevation”. Beckett studied French, Italian, and English and he went to Paris while there, he was introduced to a renowned Irish author James Joyce. This meeting had a profound impact on the young man.

No doubt the best known of Beckett’s mature efforts written originally in English, Krapp’s Last Tape carries his theatrical experiment one step further, reducing the cast of characters to a single human actor, supplemented by a tape recorder playing back the same voice at a much earlier age, with references to still earlier recordings. Going well

 beyond the usual dramatic monologue, the interaction of the aging Krapp with his former self (or selves) raises Krapp’s Last Tape to the dimension of full-scale theater. Set “in the future”- tape recorders being relatively new at the time of the play’s composition—Krapp’s Last Tape presents the title character under the strong, merciless light of his workspace. This light is demanded by his increasingly poor eyesight. In this way, light and shadow, sight and blindness figure prominently in Beckett’s attempt to examine. Krapp has apparently intended to surprise himself with memories kept “fresh” on tape, but there are few surprises to be found. Like Vladimir and Estragon, Krapp is rather clownish in appearance and dress, prone to a variety of ailments no doubt inflicted by his lifestyle. A heavy drinker who interrupts the tape more than once to take a nip offstage, Krapp is also hopelessly addicted to bananas, despite chronic constipation. As it could be imagined, dramatization of this play on the stage would expand the boundaries of what can be realized in theatre.

Endgame is a break, from previous on-stage brutalities having a non-linear, freer, more fragmented poetic without any specified stage direction or characters’ movement. It consists of four characters. The setting for Endgame is a bare room with two small windows situated high up on the back wall. This is a shelter for the four characters; the rest of the world is supposed to be dead. Hamm is onstage, seated in chair, and covered with a sheet when the play opens. Clov enters and proceeds to set up a ladder so he can look out both windows. Once he has completed this ritual he leaves the room and goes to his kitchen. Hamm wakes up wanting to play games. He whistles and Clov immediately appears. They discuss Hamm’s eyes, which Clov has never looked at. Hamm asks Clov to put the sheet back over him, indicating that he wants to go to sleep. Clov refuses, and Hamm threatens not to feed him anymore. Clov says that then he will die. Hamm finally asks Clov why he does not leave. Clov indicates that he is trying to leave, and that someday he will. Hamm then wants to know why Clov will not kill him. Their conversation is stunted by the fact that whenever one of them makes a statement, it is countered by the other person. The first speaker then agrees with the counter argument, meaning that the conversation immediately ends. The whole play consists of nonsense conversation between Hamm and Clov who don’t have any choice for changing their life. It might not be quite fair to take this stillness as simplicity while much more complexities are hidden under the apparent tranquil layers of this play. It means that though apparently impossible, multiple interpretations can be brought into the light.

During the 15 years following the war, Beckett produced four major full-length stage plays: En attendant Godot ( 1948–1949; Waiting for Godot), Fin de partie (1955–1957; Endgame)  , Krapp’s Last Tape (1958), and Happy Days (1961). These plays- which are often considered, rightly or wrongly, to have been instrumental in the so-called “Theater of the absurd”- deal in a very bleakly humorous way with themes similar to those of the roughly contemporary existentialist thinkers. Though many of the themes are similar, Beckett had little affinity with existentialism as a whole. Broadly speaking, the plays deal with the subject of despair and the will to survive in spite of that despair, in the face of an uncomprehending and incomprehensible world. Beckett’s outstanding achievements in prose during the period were the three novels Molly (1951), Malone meurt (1951; Malone Dies) and L’innommable (1953: The Unnamable). In these novels—sometimes referred to as a “trilogy”, though this is against the author’s own explicit wishes—the prose becomes increasingly bare and stripped down. Despite the widely held view that Beckett’s work, as exemplified by the novels of this period, is essentially pessimistic. After these three novels, Beckett struggled for many years to produce a sustained work of prose, a struggle evidenced by the brief “stories” later collected as Texts for Nothing. In the late 1950s, however, he created one of his most radical prose works, Comment c’est (1961; How It Is).

In reading Beckett’s three plays (Krapp’s last tape, Not I, and Happy Days) what comes into focus is the representation of a process of becoming, affect of characters who repressed in modern society. Although the main issue in these plays revolves around absurdity in critical studies, a new study would bring how absurdity reflected in a process of becoming for Krapp and other characters. They keep coming back to themselves no matter how chokingly violent the world is. Despite loneliness, despair, and isolation they got accustomed to survive under the gloomy atmosphere of modern society exemplified in the character of Krapp who tries to find himself among tapes. The language used in these plays is fragmented, chaotic and endless that mocks the structured, highly stylized and codified language of traditional theater; The language that escapes any specific clear one dimensional interpretation. Such notions practiced in Beckett’s plays, have been well expressed, expanded, and theorized by Gilles Deleuze’s postulates in France, which might be another proof for the uniqueness and universality of such issues.

Gilles Deleuze ( 18 January 1925 – 4 November 1995) is a French philosopher who, from the early 1960s until his death, wrote influentially on philosophy, literature, film and fine art. His most popular works were the two volumes of Capitalism and Schizophrenia: Anti-Oedipus (1972) and A Thousand Plateaus (1980). His metaphysical treatise Difference and Repetition (1968) is considered by many scholars to be his magnum opus. Deleuze’s works fall into two groups: on one hand, monographs interpreting the work of other philosophers (Spinoza, Leibniz, Hume, Kant, Nietzsche, Bergson, Foucault) and artists (Proust, Kafka, Francis Bacon); on the other, eclectic philosophical tomes organized by concept (e.g., difference, sense, events, schizophrenia, cinema, philosophy). Regardless of topic, however, Deleuze consistently develops variations on similar ideas.

Deleuze’s main philosophical project in the works he wrote prior to his collaborations with Guattari can be boldly summarized as an inversion of the traditional metaphysical relationship between identity and difference. Deleuze claims that all identities are effects of difference. Identities are neither logically nor metaphysically prior to difference, Deleuze argues, “given that there exist differences of nature between things of the same genus” ( Anti-Oedipus 16).That is, not only are no two things ever the same, the categories we use to identify individuals in the first place derive from differences. Difference, in other words, goes all the way down. To confront reality honestly, Deleuze argues, we must grasp beings exactly as they are, and concepts of identity (forms, categories, resemblances, unities of apperception, predicates, etc.) fail to attain what he calls “difference in itself.” “If philosophy has a positive and direct relation to things, it is only insofar as philosophy claims to grasp the thing itself, according to what it is, in its difference from everything it is not, in other words, in its internal difference” (Anti-Oedipus 69).

Moreover, Deleuze claims that being is univocal, i.e., that all of its senses are affirmed in one voice. Deleuze adapts the doctrine of univocity to claim that being is, univocally, difference. “With univocity, however, it is not the differences which are and must be: it is being which is Difference, in the sense that it is said of difference. Moreover, it is not we who are univocal in a Being which is not; it is we and our individuality which remains equivocal in and for a univocal Being”(67) For Deleuze, there is no one substance, only an always-differentiating process, an origami cosmos, always folding, unfolding, refolding. Deleuze summarizes this ontology in the paradoxical formula “pluralism= monism”(Anti-Oedipus 68).

Difference and Repetition is Deleuze’s most sustained and systematic attempt to work out the details of such a metaphysics, but his other works develop similar ideas. In Nietzsche and Philosophy (1962), for example, reality is a play of forces; in Anti Oedipus (1972), a “body without organs”; in What Is Philosophy? (1991), a “plane of immanence “ or “chaosmos”(90).

:

پیدایش فرقه ها در هر دوره تاریخی، معلول شرایط و عوامل ویژه ای است؛اما با حضور پدیده استعمار در دوره معاصر ایران، دلایل سیاسی بیش از دیگر شرایط در پیدایی این فرقه ها مؤثر بوده است. در این میان محافلی چون انجمن های سری، لژهای فراماسونری و فرقه هایی چون بابیت و بهائیت، نمونه بارزی است که با دخالت مستقیم استعمار تولد و پرورش یافت.

هدف از این اقدام نفوذ در ارکان قدرت از طریق نخبگان وابسته، سنت زدایی و عرفی سازی مناسبات و پیوند‌های اجتماعی و فرهنگی، خنثی سازی عوامل و عناصر پایداری در برابر فرهنگ بیگانه، دست زدن به تعریف‌هایی تازه از دین‌داری و دین‌مداری، جانشین‌سازی برای نهادهای مذهبی و در نهایت سیطره اقتصادی و فرهنگی بر ایران از هدف های عمده استعمار در شکل دادن به این گروه ها بود[3].

در این راستا آنها با مطالعاتی که در مذهب شیعی داشتند، مسئله «مهدویت و موعود آخرالزمان» را بستری مناسب برای درهم شکستن سد استوار مذهب جعفری و تعقیب منافع شوم خویش دانسته و به همین جهت مسئله بابیت و به دنبال آن بهائیت را مطرح می کنند.‌ این حزب سیاسی با بدعت‌های زشت بنیان‌گذاری شد و در دامان بیگانگان پرورش یافت. در دوران حكومت پهلوی جهت انزوای اسلامی شیعی، بهائیت مورد توجه دستگاه حكومت بود و بسیاری از بهائیان به مناصب بزرگ حكومتی رسیدند و بالطبع در تأمین منافع بیگانگان كوشیدند. با پیروزی انقلاب اسلامی كه دیگر مجالی برای تحقق اهداف شوم این فرقه باقی نمانده بود، بهائیان از طریق همدستی با استكبار در تضعیف نظام اسلامی كوشیدند و به انحای مختلف در صدد تبلیغ مرام خود برآمدند

با آغاز تحرك و خیزش انقلابى مردم مسلمان ایران به رهبرى حضرت امام خمینى(ره) سران و بزرگ سرمایه داران بهائى، سرمایه‏هاى كشور را از ایران خارج كرده، یكى پس از دیگرى از ایران گریختند. این گریز با پیروزى انقلاب اسلامى در 22 بهمن 1357 و پس از آن اوج گرفت. بسیارى از بهائیان سال‏هاى آغازین انقلاب خود را به صورت غیرقانونى و به شیوه «قاچاق» و از طریق پول به افرادى كه در نوار مرزى تركیه و ایران و یا نوار مرزى ایران و پاكستان و بنادر متروكه دریاى عمان زندگى مى‏كردند، به خارج از حوزه اقتدار جمهورى اسلامى رساندند و از كشورهاى انگلیس، آمریكا، فرانسه كانادا و…، درخواست پناهندگى كردند و بلافاصله از سوى دولت‏هاى مذكور، به عنوان پناهنده سیاسى پذیرفته مى‏شدند.

همچنین بر اساس «شماره تسجیلى» كه براى هر بهائى صادر مى‏شود و به تأیید «بیت‏العدل حیفا» مى‏رسد، كلیه بهائیان ایران – در هر جاى جهان كه باشند – مى‏توانند از دادگاه‏هاى دولت‏هاى بسیارى از كشورهاى جهان از انگلستان، ایالات متحده آمریكا، كانادا، فرانسه گرفته تا قبرس و

 چك و اسلواكى و مجارستان درخواست پناهندگى كنند و دادگاه‏هاى تمام این كشورها براساس یک توافق محرمانه فوراً به فرد تقاضا كننده، پناهندگى مى‏دهند و حتى مخارج بین راه او را نیز پرداخت مى‏كنند.

حضرت امام خمینی(ره) در این زمینه می فرمایند: «اسلام و مذهب مقدس جعفری سدی است در مقابل اجانب و عمال دست نشانده آنها و روحانیت که حافظ آن است سدی است که با وجود آن اجانب نمی تواند به نحوی که دلخواه آنهاست با کشورهای اسلامی به خصوص با کشور ایران رفتار کنند، لهذا قرن هاست که با نیرنگ مختلف برای شکستن این سد نقشه می کشند، گاهی از راه مسلط کردن عمال خبیث خود بر کشورهای اسلامی و گاهی از راه ایجاد مذاهب باطله و ترویج بابیت و بهائیت و وهابیت». (خمینی (ره)،1371، 299). تاثیری که بهائیت بر ژئوپلتیک کشور در اقلیت داشته است تاکنون مورد توجه بسیاری از صاحبنطران بوده است که در این پژوهش مورد ارزیابی قرارخواهد گرفت.

[1] – شهبازی، عبدالله، فصلنامه تاریخ معاصر ایران، شماره .27

2- خان ملک ساسانی،دست پنهان سیاست انگلیس درایران،به نقل ازکتاب حقوق بگیران انگلیس در ایران،اثراسماعیل رایین،صص 112-97.

[3] سخن اول، فصلنامه مطالعات تاریخی، ش۱۷، ص۸٫

طرح مسئله

ایجاد ادیان و فرق ساختگی یکی از ترفندهای مرسوم دولت های استعمارگر برای به انحراف کشاندن دینداری صحیح بوده است . هدف از این تلاش جایگزین کردن ادیان الهی و مشوش ساختن چهره الهی آنها برای دست یافتن به استعمار فرهنگی و اقتصادی کشورهای هدف به ویزه جوامع اسلامی است.در طول تاریخ حكومت‌هایی كه نتوانسته‌اند ماهیت ایران‌زمینی را با تكیه بر خواست و اراده‌ی مردم در این سرزمین شكل دهند، حكومت‌هایی با عمر كوتاه و استبدادی بوده‌اند. ایران از جمله نادر كشورهایی است كه هویت جمعی آن ماهیتی فراقومی دارد تا این كه صرفا بر قومیت خاصی تاكید نماید.دین و مذهب همواره عامل تعیین کننده‌ای در تحولات سیاسی و اجتماعی کشور ما بوده است. تاریخ ایران، از دوران باستان تا به امروز، مملو از جنبش‌هایی است که براساس ایدئولوژی شکل گرفته‌اند.و با توجه به اینکه مهمترین ارزش و حیاتی ترین منفعت کشورها در نظام بین الملل غیرمتمرکز و خودیار، مقوله امنیت ملی است. در این راستا وجود پتانسیل بالای منازعات فرقه ای در محیط امنیتی جمهوری اسلامی ایران از مهمترین مولفه هایی است که میتواند تهدیدهایی را برای نهادینه سازی وحدت و انسجام ملی در بازیهای زمانی سند چشم انداز به وجود آوردآیین بهائیت یک آیین ساختگی است كه هر چند به دلیل خاستگاه و سابقه تاریخی بنیان گذارانش با مسلمانان ارتباط پیدا می كند، ولی به دلیل ماهیتش چیزی جز یک آیین دست ساز بشری هم چون صدها و هزاران مكتب و مسلكی كه در طول تاریخ به وجود آمده اند، نیست و چون طرفداران این آیین موحّد نیستند باید با آنان هم چون مشركین رفتار كرداین فرقه بعد از پیدایش ننگینشان خیانت های زیادی را به ملت شیعه و مسلمان ایران اسلامی روا داشتند از جمله قتل امیرکبیر ، سردار جنگل میرزاکوچک خان ، کشتار 15خرداد 42، تلاش برای شکل گیری اسرائیل غاصب، عدم حضور در جنگ 8ساله و جاسوسی برای بیگانگان ، حضور پررنگ در فتنه 88 و سوزاندن پرچم آقا ابا عبدالله الحسین (ع) در عاشورای 88 شبهه افکنی ، مظلوم نمایی، شکایت های متعدد به مراجع بین المللی ، ادعاهای کذب حقوق بشری و… تنها گوشه اس از خیانت های این گروه معلوم الحال و صهیونیستی است. و جالب تر ازآن حمایت بی چون و چراو سکونت دادن رژیم جعلی اشغالگر قدس یعنی اسرائیل غاصب از این گروه می باشد..لذا با توجه به ژئوپلتیک ایران بهائیت ،اقلیتی طراحی شده برای تضعیف و نفاق در میان مردم می باشد که هدفش دشمنی با دین اسلام و ایجاد خلل در ژئوپلتیک جمهوری اسلامی و تضعیف دین در میان مردم می باشد.با بررسی دقیق ماهیت این فرقه به دست می آید که بهائیت در واقع تشکیلات سیاسی محض است که برای تامین منافع استعمارگران پایه ریزی شد و با بهره گرفتن از نام دین ، در پی جذب مسلمانان برآمد. بکارگیری تشکیلات ملی و محافل محلی این گروه برای جاسوسی در نقاط مختلف دنیا بخصوص ایران شاهدی بر این مدعاست.

روند شهرنشینی و کلان شهرگرایی به مراتب با رشد سریع تر از جمعیت جهان در حال اتفاق است.  به ویژه رشد شهرهای بزرگ به یکی از مهمترین چالش های بزرگ شهری در کشورهای درحال توسعه بدل شده است (آخوندی، 1387،16) . فن آوری های نوین و تراکم جمعیت در شهرها باعث توسعه شهر و رشد فیزیکی آن می باشد. امکانات روزافزون زندگی از جمله فعالیت های صنعتی و خدماتی در شهر باعث جذب جمعیت و مهاجرت نیروهای جویای کار شده و شکل جدیدی را در توسعه های شهری ایجاد      می نماید. در جریان این روند تغییر شکل و توسعه فضایی، فضاهای سبز بلعیده شده و همواره از وسعت آن کاسته می شود.

بلوارهای شهری که زاییده از همین روند شدید توسعه شهری در دهه های اخیر هستند امروزه به عنوان یکی از عناصر غیرقابل انکار در هر فضای شهری خودنمایی می کنند. بدیهی است توجه به استمرار جریان و ترافیک شهری در عین توجه به منظر شهری حاشیه این شریان ها می توانند در مسیر نیل به فضای شهری پایدار همواره مفید واقع شود. با توجه به آنکه پیاده روی در نوع خود قدیمی ترین شکل جابه جایی انسان در فضاست، می توان آن را به عنوان حق طبیعی استفاده کنندگان از فضای شهری دانست (Bohl، 2000، 786).

با توجه به التقاط و حضور دو دیدگاه پیاده محور و اتومبیل محور در مبانی شهرسازی و نقش و تاثیر پارکها و فضاهای سبز عمومی در زندگی شهری و علی الخصوص التزام تبیین این دو عرصه در کنار هم که لزوما در شریان هایی چون بزرگراه ها و بلوارها و خیابان ها شکل می گیرد (معین، 1386، ص17) توجه به این موارد بیش از پیش احساس می شود. بلوارهای شهری از جمله بخش های مهم و اثرگذار در بحث منظر شهری هستند که  می بایست همواره و در تمام عرصه ها مورد توجه قرار گیرد.

پایان نامه حاضر تلاشی است جهت بیان تعریف دقیقی از بلوار ، ویژگی ها و خصوصیات آن و به همراه مطالعه موردی بلوار شهید انصاری رشت. در کل مطالب این پایان نامه در پنج فصل به شرح زیر خلاصه می شود:

فصل اول: این فصل طرح تحقیق را بیان می کند و شامل اهداف، فرضیه ها، روش تحقیق، اهمیت و ضرورت می باشد. واژه ها، مفاهیم و

 محدودیت ها و موانع تحقیق نیز در این فصل ذکر شده است.

فصل دوم: در این فصل چهارچوب نظری پژوهش، مشکلات و کمبودها، بایدها و نبایدها مورد بررسی قرار می گیرد.

فصل سوم: در این فصل مشخصات جغرافیایی محدود مورد نظر و شناخت وضع موجود مورد بررسی قرار می گیرد.

فصل چهارم:  این فصل شامل یافته های تحقیق می باشد. در کل اطلاعاتی که از طریق تکمیل پرسشنامه، مشاهده مستقیم محدوده و بررسی عکس ها به دست می آید را بیان می دارد.

فصل پنجم: این فصل شامل ارائه نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل مطالب جمع آوری شده، نتیجه گیری  و ارائه راهکارها و پیشنهادات می باشد.

• بیان مسأله

کلمه بلوار امروزه به لفظی به ظاهر آشنا تبدیل شده است. شهردار هر شهر بزرگ یا کوچکی علاقه وافری به ایجاد معابری به این نام از خود نشان می دهد ولی متاسفانه اکثر بلوارهای شهری فقط تابلوی بلوار را یدک کشیده و اثری از مشخصات واقعی و حال و هوای مورد انتظار در آن به مشام نمی رسد.

هر کجا که مسیری را امتدا می دهند و زمین های اطراف اجازه تعریض شدید آن را می دهد و آن را به خیابان سریع السیری تبدیل می کند، برای جلوگیری از تصادفات خودروها، باندهای رفت و برگشت را توسط موانع فیزیکی بتنی از یکدیگر جدا می کند، بلوار می نامند. شاید دلیل اصلی فقدان یک تصویر ذهنی درست، ناشی از آن است که معبری با  مشخصات ویژه یک بلوار در ذهن مدیران و مهندسان ما وجود ندارد و به استثنای چند خیابان چهارباغ در تاریخ خود با چنین فضایی برخورد ملموس نداشته اند. بنابراین در هنگام تصمیم سازی و تصمیم گیری جهت پیاده سازی یک بلوار شهری عناصر آن از جمله وجود بناهای درشت دانه، سرسبزی بلوار، حضور پیاده در حال گردش، آرامش بلوار، تنوع نسبی فعالیت ها و غیره را فراموش کرده و به احداث فضائی می پردازند که کوچکترین شباهت و سنخیتی با مفهوم بلوارهای روز دنیا ندارند.

سیر تحول تدریجی در غرب این فرصت را در اختیار شهروندان قرار داد که تصویر ذهنی خود از این فضای شهری را همگام با تغییرات آن به هنگام نگاه دارند. اما در ایران بدون طی چنین مراحلی مستقیما از آنچه امروز در غرب بلوار خوانده می شود گرته برداری گردید و جالب تر اینکه این گرته برداری نیز ناقص صورت گرفت تا جایی که هر شهروند مسیری را که سه ردیف درختکاری شده است، بلوار تلقی   می کند و بالعکس هر مدیر شهری، محور پهنی را که خودروها بتوانند با سرعت زیاد در آن حرکت کنند، بلوار می نامند. نه حضور حیاتی پیاده در آن مدنظر قرار می گیرد و نه تاثیر کاربری های همجوار آن مورد توجه قرار دارد. حاصل این بی توجهی ها معابری هستند که نه سرسبز می باشند و نه محل حضور مردم. پیاده روها کم عرض اند و به خاطر وجود کاربری های ریزدانه تجاری، شلوغ و مغشوش هستند.

بلوارها در تعریف درست شهری‌شان، معمولا در یک راستای مستقیم از یک نقطه مهم شهری شروع و به نقطه مهم دیگر می‌رسند و باید میان این دو نقطه شروع و پایان آن پیاده رویی مناسب برای پیاده‌روی كه حركت غالب در بلوار است، وجود داشته باشد. در واقع پیاده روهای  کم عرض و مهجور در شان هیچ فضای شهری نیست چه برسد به بلوار اما متاسفانه چون فرض نادرست بر عدم حضور مردم و عدم گذر عرضی از خیابان است، از پیاده رو ها کاسته شده و به باند سواره اضافه شده است. نه از تندرو و کندرو خبری است و نه از درختان سرسبز و بلندی که دالان بهشت را تداعی نماید. علاوه بر این رانندگان نیز از اوضاع بلوارهای ما راضی نیستند. آنها نمی دانند که در یک بزرگراه شهری در حال رانندگی هستند یا در یک تفرجگاه. هر لحظه خطر پریدن کودک یا عابری به وسط خیابان وجود دارد.

بلوار شهید انصاری رشت که در سال 1370 به شکل بلوار درآمده است، از طرفی چون مسیر رفت از این بلوار به سمت جاده انزلی از قبل احداث شده بود و از طرف دیگر برای کم کردن مخارج در زمان توسعه و بهبود شرایط این مسیر،  بلوارسازی تنها در یک سمت از این مسیر اجرا شد. بنابراین با این شرایط این سوال پیش می آید که آیا بلوار شهید انصاری رشت کارکرد یک بلوار شهری را دارد؟

Islamic Azad University

East Azarbaijan Science and Research Branch

M.A. Thesis

in English Translation Studies

Subject:

A Socio-Cultural Prospect toward Translation of Tourism Texts on the Basis of Venuti’s Domestication and Foreignization Theory A Case Study of Eastern Azarbaijan Tourism Texts

Supervisor:

Bahloul Salmani, Ph.D.

Advisor:

Bahram Behin, Ph.D.

Summer 2013

(در فایل دانلودی نام نویسنده موجود است)

تکه هایی از متن پایان نامه به عنوان نمونه :

(ممکن است هنگام انتقال از فایل اصلی به داخل سایت بعضی متون به هم بریزد یا بعضی نمادها و اشکال درج نشود ولی در فایل دانلودی همه چیز مرتب و کامل است)

Abstract

Tourism is a lens that provides unique insights into the social, cultural, political and economic processes operating in specific environments. Tourism brochures are texts loaded with culture-specific items. For my research I have chosen the culture specific items (CSIs) of Eastern Azarbaijan Tourism Texts according to Vlahov and Florin (1980) categorization to contrast them with their English versions to find out whether they are domesticated or foreignized according to Venuti’s (1995) theory. This thesis discusses and describes the domesticating and foreignizing translation techniques that are introduced by Lawrence Venuti, applied in the English translations of culture-specific items of Eastern Azarbaijan tourism brochures. It is important to transmit the message adequately, or it may lead to loss of business. Domesticating and foreignizing strategies are popular in translation studies and each of them has its own advantages and disadvantages in translating tourist texts. Domestication approach describes the translation strategy in which a transparent and fluent style is adopted in order to minimize the strangeness of the foreign text for TL readers. Foreignization approach designates the type of translation in which a TT is produced which deliberately breaks target conventions by retaining something of the foreignness of the original. This study first gives a short overview of the concept of culture-specific items and of the domesticating and foreignizing approaches of translation that are applied when translating them. Then it is going to do a contrastive analysis of culture-specific items of Eastern Azarbaijan in Persian language and their translation in English based on

 domesticating and foreignizing theories to identify the cultural gap in tourism brochures. Finally, based on the study and analysis of domestication and foreignization from the prospective of culture, this thesis draws a conclusion that foreignization should be the major strategy for translation of culture specific items exist in Eastern Azarbaijan Tourism Texts with domestication as a supplement. The results observed in this thesis, is shown on the figures as well. In the process of English globalization, the strategy of foreignizing translation is not only faithful to the original, but also a way to protect and develop Azeri and Persian language and culture.

Key Words:

Translation, Culture, Domestication, Foreignization, Tourism Texts, Eastern Azarbaijan

Abbreviations:

• Source Text: ST

• Target Text: TT

• Culture Specific Item: CSI

Table of Content

Title Page

Abstract

Dedication

Acknowledgements

Abbreviations

2.1.3. Fluency Techniques and Alternative Translation Strategies in the 17th-18th Centuries26

List of Tables

List of Figures

Chapter One: Introduction

1.1. Overview

First of all, in this section, the researcher tends to describe a little about the theory that is applied in this thesis to evaluate the translation of culture specific items in Eastern Azarbaijan Tourism Texts.

One of the key issues in the recent translation theories has been on whether the translator should remain invisible. The term invisibility describes the extent to which certain translation traditions tolerate the presence (i.e. intrusion, intervention) of the translator in the translation (Hatim,2001,45). This term originated in the works of Lawrence Venuti, himself a literary translator since the late 1970s. Venuti suggests that “invisibility” reveals itself in two related phenomena: The “effect of discourse”, that is, the translator’s use of language; A “practice of reading” or the way translations are received and evaluated (Venuti,1995,1).

A translation from one literary language into another one normally involves three transfers: from one natural language into another one; from one time into another; from one cultural milieu into another one (Hochel,1991,41).

Those transfers can result in an invisible (domesticating) translation where the target text is perceived as if it was originally written in the target language, within the target culture and for the contemporary audience. They can also result in a Foreignizing translation, which makes it obvious to the reader that the original literary work belonged to a different language, age and culture.

Hatim defines domestication as “an approach to translation which, in order to combat some of the “alienating” effects of the foreign text, tends to promote a transparent, fluent style”.

Foreignization is “a translation strategy which deliberately breaks target linguistic and cultural conventions by retaining some of the “foreignness” of the source text” (Hatim,2001,46).

The German philosopher and theologian Friedrich Schleiermacher formulated the distinction between the two strategies most emphatically. In his 1813 lecture on the different methods of translation Schleiermacher argued that “there are only two. Either the translator leaves the author in peace, as much as possible, and moves the reader towards him; or he leaves the reader in peace, as much as possible, and moves the author towards him.” (Schleiermacher,1963). Thus every translator has to choose between a domesticating method and a foreignizing method. The first one is “an ethnocentric reduction of the foreign text to target-language cultural values, bringing the author back home”, and the second one is “an ethnodeviant pressure on those values to register the linguistic and cultural difference of the foreign text, sending the reader abroad” (Ibid,20). Further on in this thesis I will show that most translations actually achieve a certain compromise, domesticating the text in some aspects and foreignizing it in others.

Venuti (1995) shows that Anglo-American literary history has been for a long time dominated by domesticating theories – that recommend fluent translating. As France (2000,9) points out, domestication ‘has long been, and still remains, an essential criterion for judging the success of a translation’. For many British readers the model of good writing was provided by such works as Fowler’s Modern English Usage or The King’s English. Those works declared their preference for the familiar over the far-fetched, the concrete over the abstract, the single word over the circumlocution, the short word over the long, Saxon word over the Romance. If one accepted a given stylistic doctrine as possessing general validity, then translations could be all judged by their conformity to conservative literary taste (Ibid,9).

Venuti (1995) defines domesticating translation as a replacement of the linguistic and cultural difference of the foreign text with a text that is intelligible to the target language reader. Foreignizing translation is defined as a translation that indicates the linguistic and cultural differences of the text by disrupting the cultural codes that prevail in the target language. Other scholars, like Tymoczko (1999), criticize this dichotomy by pointing out that a translation may be radically oriented to the source text in some respects, but depart radically from the source text in other respects, thus denying the existence of the single polarity that describes the orientation of a translation.

This thesis is going to explore the relationship between foreignization and domestication in translations of culture specific items in Eastern Azarbaijan Tourism Texts from Persian language into English language.

:

رشد شتابان جمعیت،تأثیر فوق العاده ای درافزایش جمعیت لازم التعلیم وجمعیت دانش آموزی داشته است.رشد فزاینده دانش آموزان در سطوح مختلف تحصیلی وپیش بینی افزایش تعدا د آنها در سالهای آتی ایجاب می كند كه مكان گزینی فضاهای آموزشی،پرورشی- ورزشی به عنوان یكی از عوامل اصلی آموزش بر اساس موازین علمی وفنی مورد توجّه قرار گیرد .اگر چه تاكنون مطالعات محدودی در این زمینه صورت گرفته است،اما این مطالعات ،كامل و منطبق بانیازهای آموزشی ،پرورشی-ورزشی مانند نوع فضاهای پیش بینی شده ، حداقل مساحت مورد نیاز برای هرفضا، عملكرد و ساخت مطلوب برای انجام فعالیتهای آموزشی نیست.

بنابراین لزوم بررسی فضاهای آموزشی،پرورشی- ورزشی،مجاورتها واستانداردهای حاكم بر مكان گزینی مطرح می گردد تا بتواند با در نظر گرفتن نیازهای واقعی جامعه و امكانات اقتصادی ،راه حلهای  مناسبی را برای مكان گزینی صحیح فضاهای آموزشی،پرورشی- ورزشی پیداكرده و نیازمبرم جامعه راپاسخگو بود. درغیراینصورت درآینده بامشكل كمبودمراكز آموزشی در سطح شهر روبرو خواهیم بود.

مکان یابی بهینه برای فعالیت ها ،همواره مورد توجه علمای اقتصاد و جغرافی دانان در کنار اقتصاددانان بر اساس رسالتی که در زمینه تغییرات فضایی و مکانی حاکم بر پدیده ها داشته اند ،همواره در تکوین نظریات مکان یابی در راستای حداکثر کردن سود و به حداقل کردن هزینه در استفاده از زمین شهری سهیم بوده اند .(یکانی فرد ،1380 ،ص 16)

امروزه علاوه بر دیدگاه اقتصادی (حداکثر کردن سود و حداقل کردن هزینه ها) که در استفاده از زمین شهری باید مورد استفاده از زمین شهری باید مورد توجه قرار گیرد ، به دلیل پیچیدگی نیاز های بشری و به تبع آن ،پیچیدگی روز افزون نظام های (سیستم های)شهری ، بدون داشتن نظام مند و تعریف معیارهای دقیق ، استفاده از زمین شهری و مکان یابی فعالیت ها بر اساس آن پاسخ گویی مناسب به این نیازها مقدور نخواهد بود .

یکی ازنیازهای اساسی سکونتگاه های بشری که باید به صورت جمعی پاسخ داده شود ،نیاز به آموزش است از این رو در برنامه ریزی شهری به ویژه برنامه ریزی کاربری اراضی شهری ،کاربری های آموزشی از حیث اختصاص زمین کافی ،مکانی و طراحی از جایگاه مناسبی برخودار هستند با وجود تفاوت هایی که در سرانه های اختصاص یافته و پیشنهاد شده به کاربری های آموزشی در مناطق گوناگون جهان وجود دارد در بیشتر کشور ها این کاربری ها از سرانة شهری بر اساس استاندارد های تعریف شده در ایران حدود 4/4متر مربع و سهم مدارس از آن 9/0متر مربع است .(شیعه 1389 ،ص175)

کاربری آموزشی بنا به ماهیت و سطوح فعالیتشان : اولاً ،باید در محلی استقرار یابند که در فعالیت خود و سایر کاربری ها مزاحمت و ممانعتی به وجود نیاورد (سازگاری).ثانیاً ،مکان استقرار شان شرایط لازم را برای فعالیت آنها داشته باشد (مطلوبیت).ثالثاً ،حوزه عملکردی مناسبی داشته باشند .(ظرفیت)رابعاً ،برای ارائه خدمات مطلوب از یک سو به فعالیت و خدمات پاره ای از کاربری های دیگر نیاز داشته و از سوی دیگر از بعضی از کاربری ها فاصله مناسب داشته باشد (وابستگی و دوری گزینی) براین اساس ،هر یک از کاربری آموزشی در فرایند برنامه ریزی اراضی شهری ،بعد از حوزه  عملکردی در سلسله مراتب تقسیمات کالبدی شهری با رعایت سایر ضوابط و معیار ها ،مکان یابی و طراحی می شوند .مدارس دبیرستان و خدمات ارائه شده از سوی آن ها ،از جمله نیاز های آموزشی است که در سلسله مراتب تقسیمات شهری با لحاظ نمودن آستانه ی جمعیتی مورد نیاز و شعاع عملکردی در ناحیه با رعایت سایر ضوابط استقرار یابند.

در تکمیل فرایند بر نامه ریزی راهبردی ،برای حصول اطمینان از صحت واستقرار کاربری ها و ارائه ی خدمات بهینه ،وضعیت موجود کاربری ها به روش های کمی و کیفی مورد ارزیابی قرار می گیرند تا در صورت نیاز ،تغییرات لازم را در برنامه های آتی اعمال شود .

بیان مسئله  :

     در ایران رشد شتابان شهر نشینی در سه دهه گذشته با توان تجهیز فضاهای شهری و گسترس زیر ساختها متناسب نبود و مشاغل مولد مورد نیاز را ایجاد نمی کرد .از آنجا که توزیع فضایی شهر ها و جمعیت کنترل شده در چهار چوب یک برنامه جامع که مبتنی بر هماهنگیهای بخشی و ناحیه ای باشد  صورت نگرفته است مشکلات ناشی ازرشد شتابان جمعیت شهر نشین ابعاد پیچیده ای یافته است ؛در نتیجه ،مشکلاتی نظیر فضاهای آموزشی ، خدماتی ،کاربری های اراضی به شدید ترین شکل ممکن در سیمای شهری کشور ظاهر شده است که رفع آنها مستلزم تلاش همه جانبه و برنامه ریزی شده ای است. (زیاری ،کرامت ا.. ، 1390،ص 6)

توزیع ناموزون و غیر اصولی مراکز آموزشی منجر به تردد بی رویه دانش آموزان درسطح شهر می شود  فشار بر خدمات سایر مناطق و ازدحام در برخی  نقاط شهر موجب مشکلات می گردد . دسترسی مطلوب به این نوع خدمات ضرورت شناخت چرایی و چگونگی این مشکلات با اعمال اصول کاربری اراضی شهری و مدیریتی متناسب برای کاهش آن اجتناب نا پذیر خواهد بود . سهولت دسترسی و توجه به مجاورت کاربری های متناسب می تواند اثرات مثبتی در پرورش و شکوفایی استعدادها و کاهش اتلاف وقت و سرمایه وهمچنین حفظ سلامتی دانش آموزان داشته باشد .(پورمحمدی ،محمد رضا ،1385،ص54)

یکی از اهداف برنامه ریزی کاربری اراضی شهری ،تامین مناسب خدمات عمومی از جمله دسترسی به خدمات آموزشی است مطالعه فضاهای اختصاص یافته به خدمات آموزشی درکشور های مختلف تفاوتهای عمده ای را نشان می دهد ؛به طوری که در شهر کلکته سرانۀ آموزشی برابر با 8/0متر مربع و در فرانسه بر اساس برنامه توسعه شهرها ی جدید برابر با 10 متر مربع است. در کشور ما استانداردهای مربوط به فضاهای آموزشی برای کودکستان ،دبستان ،مدرسه راهنمایی ،و دبیرستان به ترتیب سرانهای معادل 8،9،11، 12متر مربع است. ( پورمحمدی،محمد رضا  ،1390،ص 54)

مشکلاتی که درشهر های ایران و به خصوص شهر رودسر به وضوح قابل رویت است استقرار نامناسب کاربری های آموزشی در سطح شهر است بدون اینکه توجه ای به رعایت همجواری ها و حریم ها…شود . گاه دیده شده کمبود اعتبارات برای احداث مدارس جدید چنان تأثیر گذار است که در اولین مکانی که امکان مالی برای احداث مدرسه وجود دارد ویا وجود افراد خیری که زمین خود را وقف می نمایند بدون توجه  به معیار های مربوط ، اقدام به ساخت مدرسه می شود.

لازم به ذکر است تعداد مدارس دبیرستانهای دخترانه  دولتی دوره ی دوم  6مورد  است که عبارتنداز: دبیرستانهای بنت الهدی صدر(جمزاد) – رضازاده – توحید – فرزانگان – هنرستان زینبیه و کاردانش حجاب که با  مسایل و مشکلات مکانی از نظر تعداد کلاس ها ، فضاهای باز ، عدم تجهیزات و مشکلات فضایی  توزیع استقرارکاربریها از نظر« سازگاری ، مطلوبیت ،ظرفیت ، وابستگی، سلامتی ،دسترسی ،کارایی ،آسایش و ایمنی» در شهر باتوجه به حوزه نفوذ آنها در سطح  واقع در خیابا نهای  اصلی و فرعی رودسر مواجه می شود.